De Nederlandse taal kent vaak meerdere varianten voor hetzelfde woord of dezelfde handeling, wat voortkomt uit dialecten, historisch taalgebruik en de evolutie van de taal zelf. Dit is ook het geval bij de werkwoorden “stucen” en “stuken”.
Stucen
De variant “stucen” is afgeleid van het zelfstandig naamwoord ‘stuc’ (pleisterwerk), waarbij de uitgang ‘-en’ het tot een werkwoord maakt. Dit is een veelvoorkomende manier in het Nederlands om van een zelfstandig naamwoord een werkwoord te maken. “Stucen” wordt in de meeste gevallen als de standaardvorm beschouwd en komt het meest voor in geschreven en gesproken Nederlands.
Stuken
“Stuken” is een variant die ook voorkomt, maar minder frequent gebruikt wordt. Het is mogelijk dat “stuken” meer gebruikt wordt in bepaalde dialecten of regio’s binnen het Nederlandse taalgebied. Deze vorm kan ook ontstaan zijn door analogie met andere werkwoorden die eindigen op ‘-uken’, zoals “duiken” – “doken” en “ruiken” – “roken”.
Wanneer moet je welke variant te gebruiken
Er is geen strikte regel die bepaalt wanneer je “stucen” of “stuken” moet gebruiken. De keuze tussen de twee kan afhangen van persoonlijke voorkeur, de regio waar men zich bevindt, of de context waarin men zich bevindt (formeel of informeel).
In formele contexten of in geschreven taal wordt vaak de voorkeur gegeven aan “stucen”. Dit komt omdat deze vorm gangbaarder is en door de meeste taalgebruikers als ‘correcter’ wordt beschouwd. In informele situaties of in bepaalde dialecten kan “stuken” echter net zo goed geaccepteerd zijn.
Als je een tekst schrijft of in een situatie bent waarin je niet zeker weet welke vorm gepast is, is het veiliger om “stucen” te gebruiken. Dit is de meest neutrale en algemeen geaccepteerde vorm. Als je echter in een regio bent waar “stuken” de norm is, of als je met mensen praat die deze vorm gebruiken, dan is het prima om “stuken” te gebruiken.